تا باد چنین بادا

    مدتی است که به علت برخی مسائل جاری موفق به درج مطلب در این وبلاگ نگردیده ام که پیشاپیش از مخاطبین گرامی عذر خواهی می کنم .چندی قبل در یک همایش با عنوان «تولید ملی و حمایت از کار و سرمایه ایرانی» حضور یافتم و چون اولین باری بود که دریک همایش بطور مستقیم حضور داشتم جذابیت هایی داشت که بطور اجمالی در زیر به آنها اشاره می کنم.

اولین جذابیت به این علت بود که برای اولین بار موفق به نوشتن مقاله ای علمی شده بودم و برایم لذت بخش بود در حضور اساتید و بزرگانی که مجری همایش بودند مطالبی را بیاموزم و بکار بندم. در طی برگزاری همایش بود که دانستم مخارج زیادی برای برگزاری این همایش صرف شده است، چراکه غذاها و امکاناتی که در آنجا به من تعلق گرفت در عمرم نظیر آن را سراغ نداشته و ندارم. نکته جالب دیگری که در محتوای برخی مقالات مشاهده نمودم اصلاح سبک زندگی در زندگی جهادی مورد نظر رهبری بود که شکل اجرای این همایش به طور کلی با این موضوع منافات داشت.

    در ادامه باید اذعان کرد محتوای برخی مقالات که ارائه گردید به قدری غنی و پربار بود که همان لحظه احساس می کردم اگر این مقالات اجرایی شود بسیاری از مشکلات جامعه نیز حل می شود و از این بابت مشعوف بودم تا اینکه در پایان این همایش نوبت به یکی از اساتید رسید تا پیرامون همایش نکاتی را بیان کند. ایشان در حین عرائض خود این نکته را بیان نمود که در کشور ما از هر صد مقاله دو تای آن جنبه اجرایی پیدا می کند در حالی که در کشورهایی مثل کانادا از هر صد پژوهش لا اقل 27 تای آن اجرایی می شود .